وبلاگ شخصی علی رستمی:دیواره نوردی دنیای ازاد من

این وبلاگ متعلق به تمام عاشقان کوهستان می باشد

وبلاگ شخصی علی رستمی:دیواره نوردی دنیای ازاد من

این وبلاگ متعلق به تمام عاشقان کوهستان می باشد

عظیم قیچی ساز در مصاحبه ای متفاوت

شاید خیلی وقت بود که مصاحبه ای از عظیم قیچی ساز در رسانه های مرتبط با کوهستان منتشر نشده بود و به همین خاطر هم سوالات زیادی در خصوص نگرش این کوه نورد بزرگ کشورمان به صعودهای قلل مرتفع در هیمالیا و در کل کوه نوردی کشورمان وجود داشت که بخشی از سوالات به لطف مصاحبه حسین رضایی، مسئول روابط عمومی فدراسیون کوه نوردی و نویسنده وبلاگ "کوه نوشت"، پاسخ داده شدند.

چیزی که در این مصاحبه کاملا توجه خوانندگان را به خود جلب می کند سنگینی تجربه ای ست که عظیم در طول این چند سال تلاش های صورت گرفته شده در هیمالیا کسب کرده است. در این مصاحبه که قبل از صعود موفق او به چو آیو در تبت تنظیم گردیده عظیم به سوالات زیادی از نحوه شروع کوه نوردی خود، نگاه او به حادثه برودپیک تا شرایط مناسب برای فعالیت بر روی قلل هشت هزار متری و رکوردی که می تواند در صعود به ۱۴ قله بالای هشت هزار متری از خود بجا بگذارد، پاسخ می دهد که در زیر بخشی از این مصاحبه را می خوانید:

"- چه‌طور وارد دنیای هیمالیانوردی شدید و از چه سطحی کسب تجربه کردید؟

اولین صعودهای من در قالب تیم‌های ملی کوه‌نوردی بود که با شرکت در اردوها و تست‌ها به عضویت تیم ملی در می‌آمدم. با قلۀ 6400 متری «ماربل وال» در قزاقستان صعودهای برون‌مرزی من آغاز شد و تلاش برای اولین هشت‌هزاری را در کنار افراد باتجربه‌ای مثل مرحوم "محمد اوراز"، "داوود خادم" و "حسن نجاریان" روی «گاشر بروم 1» آغاز کردم و بعد اورست. اما در هر یک از صعودها تجربه‌های گران‌قدری کسب کردم و حالا به این مرحله رسیده‌ام که به اتکای آن تجربیات، تصمیمات بهتری می‌گیرم.

بد نیست به این نکته هم اشاره کنم که در صعود «گاشر بروم 1» تیم ملی، افراد باتجربه‌ای حضور داشتند، اما سطح کار نیز مهم است و گاهی برخی صعودها حتی برای تجربه‌ای که کسب کرده‌ایم زود است. همان قله را ما در قالب تیم ملی با سه ماه تلاش و با یک کشته و یک مجروح ناتمام رها کردیم، من نیز در آن سال (81) بسیار جوان و کم‌تجربه بودم، اما بعد از چند سال‌ کسب تجربه و ارتقاء سطح، سال گذشته قلۀ «گاشر بروم 1» را همزمان با قلۀ دیگری، در تنها یک هفته با ایمنی بیش‌تر و ضریب موفقیت بالا صعود کردم. پس ارتباط میزان اطلاعات و سطح کار، متناسب با تجربه، اهمییت زیادی دارد.

- در این عرصه چگونه باید تجربه کسب کرد؟

همان طور که در پاسخ به سئوال قبل اشاره کردم؛ من شخصاً در اردوهای تیم ملی و صعودهای مختلف از تجربیات افرادی چون "جلال چشمه قصابانی"، "رضا زارعی" و "حسن نجاریان" و افراد دیگری که در تیم‌های ملی بودند بهره بردم و صعودهای موفق امروز را مرهون استفاده از آن اندوخته‌ها هستم. درواقع تنها "عظیم قیچی‌ساز" به این افتخارات نرسیده است! یک ایران و یک ایرانی به این صعودها و افتخارات نائل شده است.

هر ۱۰ متر بالاتر در «ارتفاع» شرایط خاص خود 
و تجربۀ خاص خود را می‌طلبد!

- در مورد حادثۀ اخیر و مرگ سه کوه‌نورد ایرانی در «برودپیک» چه نظری دارید ؟! خیلی ها بحث تجربه را در بروز این حادثه مطرح می‌کنند!

ابتدا لازم می‌دانم به خانوادۀ این سه عزیز ازدست‌رفته صمیمانه تسلیت بگویم و همچنین به دوستان، همنوردان و جامعۀ کوه‌نوردی کشور. این ضایعۀ خیلی بزرگی برای کوه‌نوردی ایران بود. به اعتقاد من کاری که این دوستان در هیمالیا و قلۀ «برودپیک» انجام دادند فصلی نو و کاری ارزشمند در سطح کوه‌نوردی ایران بود اما من هم معتقدم یک پیش‌زمینه و تجربه لازم بود. من نه چیزی را تأیید می‌کنم و نه رد می‌کنم. آن‌ها زحمات بسیاری در این راه متحمل شدند ولی به نظرم چنین اقداماتی برای شرایط فعلی قدری زودانجام شد و نیاز به تجربۀ بالاتر و پشتیبانی کافی داشت. صعود به قله‌های هشت هزارمتری بیش از توان جسمی بر تجربه تمرکز دارد و به نظر من هفتاد درصد، بحث تجربه در میان است تا توان فیزیکی. توان شرط لازم است اما کافی نیست. از طرفی به هیچ وجه داشتن تجربه روی ارتفاعات ایران با تجربه داشتن در هیمالیا قابل‌ قیاس نیست! حتی یک قلۀ شش‌هزارمتری را نباید با شرایط یک قلۀهفت‌هزارمتری مقایسه کرد و به همین صورت هفت‌هزارمتری را نباید با قلۀ هشت‌هزارمتری مقایسه کرد. هر 10 متر بالاتر در ارتفاع شرایط خاص خود و تجربۀ خاص خود را می‌طلبد.

می‌توانم به‌عنوان اولین نفر در جهان
به این رکورد در شش سال و نیم دست یابم!

- درمورد پروژۀ پیوستن به باشگاه هشت‌هزارمتری‌های جهان توضیح دهید؟

از حدود هفت میلیارد نفر جمعیت سراسر جهان، فقط تاکنون 30 نفر از 9 الی 10 کشور موفق شده‌اند به هر 14 قلۀ بالای هشت‌هزارمتری جهان صعود کنند و به باشگاهی موسوم به هشت هزاری‌ها بپیوندند. جالب این‌که از بین این 30 نفر فقط 14 نفر هستند که این صعودها را بدون بهره‌گیری از کپسول اکسیژن مصنوعی انجام داده‌اند. من نیز تلاش دارم به‌عنوان اولین ایرانی نام خود و کشورم را در این باشگاه ثبت کنم و افتخاری قابل توجه را برای کشورم به دست بیاورم. این موضوع نه منفعت مالی و نه مدال جهانی دارد و فقط یک رکورد و یک اعتبار جهانی محسوب می‌شود که به عنوان جایگاه کوه‌نوردی در یک کشور نیز قلمداد می‌شود. البته نمی‌توان صد درصد پیش‌بینی کرد که من به این باشگاه خواهم پیوست، چون در هیمالیانوردی نمی‌توان صعود را پیش‌بینی قطعی کرد. مثلاً همین امسال چندین کوهنورد خارجی که در 3 تا 4 سال اخیر با آن‌ها صعودهای مختلفی داشته‌ام، متأسفانه جان خود را از دست داده‌اند. یکی از آن‌ها با 10 صعود هشت‌هزاری امسال در اورست طنابش پاره شد و سقوط کرد. 2 کوه‌نورد چینی هم که هر کدام 10 صعود در کارنامه داشتند و من هم در 8 صعود با آن‌ها همنورد بودم، در فاجعۀ اخیر تروریستی در «نانگاپارباتِ» پاکستان بی‌رحمانه ترور شدند و دیگری نیز یک کوه‌نورد کره‌ای بود با 12صعود که پس از صعود به اورست در مسیر بازگشت‌ جان خود را از دست داد. این موارد اخیر را عنوان کردم تا تصریح کنم به هیچ وجه نمی‌توانم مدعی شوم که قطعاً به این باشگاه خواهم پیوست.

- ولی مشخصاً برنامه دارید که هر چه سریع‌تر این پروژه را تمام کنید، درست است؟

راستش من از این پس دیگر به صعود قله فکر نمی‌کنم، بیش‌تر براین تمرکز دارم که در صعودهای باقی‌مانده "فقط زنده بمانم"! مدت‌زمان صعودها برایم ارزش چندانی ندارد. موضوع خیلی حساس است. در این کشور برایم زحمات زیادی کشیده‌اند، فدراسیون، همنوردان، مربیان، دوستان، گروه‌ها و خانواده این همه برایم زحمت کشیده‌اند تا به این حد برسم، حیف است که این زحمات را با بی احتیاطی به یکباره هدر دهم. بنابراین در وهلۀ اول باید زنده بمانم تا این پروژه را تمام کنم و برای کشورم افتخار کسب کنم.

- آیا اصلاً در این رابطه «رکورد زمانی» هم وجود دارد یا خیر؟!

بله وجود دارد. «کیم چانگ» آخرین نفری است که بدون اکسیژن و در کم‌ترین زمان بعد از کوه‌نورد مشهور و فقید دنیا «جزری کوکوشکا» به تمامی قله‌های هشت‌هزاری دنیا صعود کرده است. او و «کوکوشکا» در مدت حدود هفت سال و نیم به این رکورد دست یافته‌اند. اما اگر من بتوانم تا بهار سال 93 ، هر 14 قله را تمام کنم و اورست را نیز کامل و بدون اکسیژن صعود کنم، می‌توانم به‌عنوان اولین نفر در جهان به این رکورد در شش سال و نیم دست یابم. با وجود این، رکورد زمانی دلیل نمی‌شود تا من در انجام صعودها تعجیل کنم. درواقع اگر شرایط مساعد و مناسب بود انجام می‌دهم و اگر شرایط مساعد نبود، به هیچ وجه خطر نخواهم کرد."

مصاحبه توسط: حسین رضایی
عکس: محمد شاه‌حسینی

 http://altaysulduz.blogfa.com

رکورد جدید سرعت برای زنان در یوسمیت


مایان اسمیت گوبات در حال صعود The Nose در یوسمیت

دو بانوی دیواره نورد به نام های مایان اسمیت گوبات (Mayan Smith-Gobat) از نیوزلاند و لیبی ساتر (Libby Sauter) از آمریکا در دیواره The Nose (دماغه) واقع در یوسمیت کالیفرنیا موفق شدند با ثبت زمان ۵ ساعت و ۳۹ دقیقه رکورد جدیدی را به نام زنان به ثبت برسانند.

پاییز زمانی ست که دره یوسمیت واقع در پارک ملی یوسمیت تبدیل به مرکز دیواره های دنیا می شود و فوج عظیمی از دیواره نوردان به این منطقه سرازیر می شوند که دیواره دماغه یا The Nose بیشترین توجهات رو به خود جلب می کند. صعود دماغه شاید معروف ترین صعود دیواره در جهان باشه که برای اولین بار در جهان در سال ۱۹۵۸ و بعد از ۴۷ روز تلاش توسط سه دیواره نورد آمریکایی به نام های وارن هاردینگ (Warren Harding)، واین مری (Wayne Merry) و جورج ویتمور (George Whitmore) صعود شد.

مسیرهایی چون Stoveleg Cracks، King Swing، El Capitan و Great Roof جزء مسیرهای شناخته شده این دیواره تقریبا ۱،۰۰۰ متری هستند که در سال های اخیر تبدیل به محل رقابت های سرعتی در سریعترین زمان ممکن شده اند. محلی برای تست معروف ترین سنگ نوردان دنیا..

در حالی که رکورد صعود The Nose برای مردان ۲ ساعت و ۲۳ دقیقه و ۴۶ ثانیه است، رکورد زنان در این منطقه تا قبل از رکورد کنونی ۷ ساعت و ۲۶ دقیقه بود. رکورد قبلی مردان در سال ۲۰۱۰ نیز با ۲ ساعت و ۳۶ دقیقه و ۴۵ ثانیه در دست دو سنگ نورد آمریکایی به نام های شون لیری (Sean Leary ) و دین پاتر (Dean Potter) بود که دو سال بعد در سال ۲۰۱۲ آلکس هانولد و هنس فلوراین از آمریکا این زمان را ۱۳ دقیقه کاهش دادند.

اسمیت گوبات قبل از ثبت این رکورد با لیبی ساتر اولین رکورد ترکیبی (زنان و مردان) را به همراه شون لیری با زمان ۴ ساعت و ۲۲ دقیقه به ثبت رسانده رسانده بود. لیبی ساتر هم که عضو تیم جستجو و نجات یوسمیت به شمار می آید در سال ۲۰۱۱ به همراه شانتل آستورگا موفق شده بود رکورد ۱۰ ساعت و ۴۰ دقیقه را به ثبت برساند که امسال این زمان را به همراه مایان اسمیت گوبات به نصف کاهش داده است.

THE NOSE SPEED
Women

09/2013 - 5:39 Mayan Smith-Gobat and Libby Sauter
09/2012 - 7:26 Mayan Smith-Gobat and Chantel Astorga
06/2012 - 10:19 Jes Meiris and Quinn Brett
09/2011 - 10:40 Libby Sauter and Chantel Astorga
2004 - 12:15 Heidi Wirtz and Vera Schulte-Pelkum
The Nose - Men
Hans Florine  and Alex Honnold 2:23:46 17/06/2012

11/2010 - 2:36:45 Dean Potter and Sean Leary
10/2010 - 2:37:05 Yuji Hirayama and Hans Florine
10/2007 - 2:45:45 Thomas and Alexander Huber
10/2008 - 2:37:05 Hans Florine and Yuji Hirayama
07/2008 - 2:43:33.Hans Florine and Yuji Hirayama
09/2002 - 2:48:55 Hans Florine and Yuji Hirayama
2001 - 3:24:20 Dean Potter and Timmy O’Neill

منبع: http://www.planetmountain.com/english/News/shownews1.lasso?l=2&keyid=41259# 

http://altaysulduz.blogfa.com

صعود به دیواره 1200 متری قیزیل آسکر از مسیر نو


سایز بزرگتر و تصاویر بیشتر

یک تیم بلژیکی - فرانسوی متشکل از چهار کوه نورد به نام های نیکولاس فاورس (Nicolas Favresse)، شون ویلانووا (Sean Villanueva)، استفان هنسنس (Stephane Hanssens) و اورارد وندنبام (Evrard Wendenbaum) موفق شدند ماه گذشته از یک مسیر جدید به دیواره ۱،۲۰۰ متری قیزیل آسکر در مرز بین چین و قرقیزستان صعود کنند.

این تیم چهار نفره که اوایل سپتامبر به بیس کمپ رسیده بودند روز اول بسیار بدی داشتند.. شون اسهال بدی داشت، نیکو گرما زده شده بود و بالا می آورد، استفان سردرد بدی داشت و اورارد پشتش درد می کرد. اما خوشبختانه این اکسپدیشن که نامش رو China Jam گذاشته بودند برای این چهار همنورد خیلی بهتر از آنچه شروع شده بود پیشرفت و نهایتا ساعت ۱۰ شب ۲۲ سپتامبر به قله ۵،۸۴۲ متری این کوه رسیدند. صعود این تیم از یک مسیر نو در جبهه جنوبی بود که بعضی وقت ها در بخش هایی از مسیر چند کارگاه مشترک با مسیر روس ها (سال ۲۰۰۷) داشت.


نیمه شب در قله

در حال حاضر جزئیات زیادی از این صعود در دسترس نیست اما می توان به سرمای شدید منفی ۱۵ درجه، بیش از ۱۵ روز سخت بر روی دیواره، ۱،۲۰۰ متر صعود، طول طناب های زیبایی با درجه سختی بین 6a تا 7b، طناب های ثابت، سه کمپ با چادر دیواره، بیماری، طوفان و کولاک و مسیرهای پیچیده ترکیبی اشاره کرد. بدون شک این صعود سردترین و مرتفع ترین ماجراجویی این چهار کوه نورد تا به حال به شمار میاد.

نیکولاس فاورس در گزارش خود به سایت Planetmountain می نویسد: " این اکسپدیشن به خاطر شرایط سخت آب و هوایی نسبتا سخت بود. این دیواره سردتر از تمام دیواره هایی بود که تا به حال رفته بودم. دمای هوا در سایه و در طول روز حتی وقتی که آفتاب می تابید منفی ۵ درجه بود و شب ها از منفی ۱۵ هم پایینتر می رفت و روزها کوتاه بودند. از لحاظ فنی زیاد سخت نبود و دیواره زیبایی بود. سخت ترین مسیر یک طول طناب با سختی 7b بود. انتهای مسیر هم به طول ۳۰۰ الی ۴۰۰ متر تماما صعود ترکیبی بوده و فکر میکنم بعضی از طول طناب هایی که صعود کردیم M7 تا  M8 بودند."

 

منبع: http://www.planetmountain.com/english/News/shownews1.lasso?l=2&keyid=41277#

 

http://altaysulduz.blogfa.com

نامزدهای کلنگ طلایی 2013

Piolets d'Or 2013 

۳ الی ۶ آوریل ۲۰۱۳ (هفته سوم فروردین ۱۳۹۲) بیست و یکمین دوره جایزه کلنگ طلایی که معتبر ترین جایزه بین المللی کوهستان به شمار می آید در منطقه کورمایر (Courmayeur) و شامونیکس (Chamonix) در پای کوهستان مون بلان در فرانسه برگزار خواهد شد. نامزدهای دریافت این جایزه از کشورهای فرانسه، بریتانیا، روسیه، آمریکا و ژاپن هستند که همگی صعودهای دشوار و زیبایی را در مرتفع ترین کوه های جهان به ثبت رسانده اند.

در این رقابت ها شش صعود نامزد دریافت این جایزه می باشند که پنج صعود به دلیل تراورس در ارتفاع تعیین شده و دو صعود نیز به دلیل فرود از جبهه صعود نشده نامزد این جایزه شده اند.

طبق گفته های رئیس هیات داوری این دوره که استفان ونبلز (Stephen Venables) از بریتانیا ست، همه این صعودهای شاخص و شجاعانه به سبک آلپاین انجام شده و بر روی مسیرهای ماجراجویانه ای بوده که قبلا بارها تلاش های ناموفقی به خود دیده اند. در این مراسم جایزه دیگری نیز به نام "جایزه موفقیت کلنگ طلایی تمام دوران" به کورت دیمبرگر (Kurt Diemberger)، کوه نورد اتریشی خواهد رسید. کورت بعد از کوه نوردانی چون والتر بوناتی، رینهولد مسنر، داگ اسکات و رابرت پاراگوت، پنجمین کوه نوردی ست که به این افتخار دست پیدا می کند.

اما نگاهی کوتاه بیندازیم به شش نامزد جایزه کلنگ طلایی ۲۰۱۳ و صعودهای آنان:

۱) نامزد اول چهار کوه نورد از فرانسه هستند که برای صعودشان به کوه کامت (Kamet) به ارتفاع ۷،۷۵۶ متر که در هندوستان واقع شده، تعیین گردیده اند. این تیم دیواره ۲،۰۰۰ متری شیب دار و ترکیبی این کوه در جبهه جنوب غربی آن را به سبک آلپاین و در مدت پنج روز صعود کردند. آنها در گرده جنوبی این کوه در ارتفاع ۷،۴۰۰ متری بیواک کرده و بعد از صعود با دشواری های غیر منتظره ای روبرو شدند و بعد از فرود تا محل بیواک خود از جبهه جنوبی که قبلا هیچ تلاشی بر روی آن صورت نگرفته بود، فرود آمدند. اعضای این تیم عبارت اند از: سباستین بوهین (Sébastien Bohin)، دیدیه ژوردین (یا جوردین) (Didier Jourdain)، سباستین موتی (Sébastien Moatti) و سباستین راتل (Sébastien Ratel).

۲) دومین نامزد دو کوه نورد بریتانیایی هستند که برای صعود کوه شیوا (Shiva) در هندوستان به ارتفاع ۶،۱۴۲ متر انتخاب شده اند. این تیم از سمت شرقی کوه تراورس کرده که دارای گرده تیز و باریکی ست که به "دماغه شیوا" معروف است و از گرده جنوبی فرود آمده اند. این صعود پنجمین صعود یست که این کوه به خود دیده است. مایک فوولر (Mick Fowler) و پول رامسدن (Paul Ramsden) هر دو از بریتانیا که یک بار نیز در سال ۲۰۰۳ این جایزه را برده اند، در طول ۹ روز این تراورس را در مسیر خطرناک و ترکیبی خود به پایان بردند.

۳) سومین نامزد، تیم سه نفره از روسیه هستند که به دلیل صعود برج موستاق (Muztagh Tower) به ارتفاع ۷،۲۸۴ متر در پاکستان برای دریافت این جایزه انتخاب شده اند. صعود اسپار (گرده تیز) شمال شرقی این کوه برای سه روسی به نام های دیمیتری گولوچنکو (Dmitry Golovchenko)، الکساندر لانگ (Alexander Lange) و سرگی نیلوف (Sergey Nilov) هفده روز به طول کشید. این مسیر قبلا هیچ تلاشی به خود ندیده بود و به با اینکه سه کوه نورد روس به شکل آلپاین صعود خود را به انجام رساندند اما مواد غذایی و سوخت زیادی با خود حمل کردند تا بتوانند در شرایط نامساعد هوایی غذای کافی برای انتظار داشته باشند. کراکس تکنیکی آنها بین ارتفاع ۶،۶۰۰ الی ۶،۹۰۰ متری یک مانع صخره ای شیب دار بود. مواد غذایی آنان قبل از صعود قله به پایان رسید و به خاطر شرایط جوی نامناسب به جای فرود از مسیر برنامه ریزی شده (گرده شمال غربی)، مستقیما از جبهه شمالی فرود آمدند.

۴) گزینه بعدی تیم سه نفره آمریکایی ست که به دلیل صعود اوگر (Baintha Brakk – Ogre) به ارتفاع ۷،۲۸۵ متر در پاکستان انتخاب شده اند. اوگر یکی از مشهورترین کوه های جهان است که تا سال پیش تنها دوبار صعود شده بود و علارغم تلاش های زیاد هیچوقت از جبهه جنوبی صعود نشده بود. این سه کوه نورد به نام های کایل دمستر (Kyle Dempster)، هایدن کندی (Hayden Kennedy) و جاش وارتن (Josh Wharton) مسیر زیرکانه ای را از گرده شمال شرقی تا جبهه جنوب شرقی و بلاخره به جبهه جنوبی برگزیدند. این تیم در مسیر انتهایی جبهه جنوبی با تراورس در مسیر شیب دار و سنگی بر قسمت سخت این صعود ترکیبی غلبه کرده و با بیواک در ارتفاع ۶،۹۰۰ متری دمستر و کندی خود را به قله رساندند. اما این دو کوه نورد در مسیر بازگشت وظیفه سخت و دشوار بازگرداندن وارتن، که حالش خوب نبود را داشتند.

۵) گزینه بعدی صعود سندی الن (Sandy Allan) و ریک الن (Rick Allen) از بریتانیا به نانگا پاربات (۸،۱۲۵ متر) از گرده ماژنو ست که از طرف هیات داوران انتخاب شده است. مسیر گرده ماژنو بی شک یکی از معروف ترین مسیرهای صعود نشده در قره قروم پاکستان بود که قبلا بارها توسط کوه نوردان بزرگی مورد تلاش قرار گرفته بود. این مسیر طولانی ترین گرده در بین قلل هشت هزار متری ست که با استناد به نقل قول های متنوع ۱۰ الی ۱۳ کیلومتر طول دارد. این دو فعال باتجربه هیمالیا بخش بزرگی از مسیر را همراه کتی اوداود (Cathy O'Dowd) از آفریقای جنوبی و سه شرپای نپالی بودند. این گروه صعود خود را به سبک آلپاین پیش برده و هر هشت قله مسیر را عبور کردند و بعد از بیواک در ارتفاع ۷،۲۰۰ متری تلاش ناموفقی برای صعود این گرده صعود نشده داشتند که در نتیجه همگی به غیر از سندی و ریک تسلیم شده و فرود دشواری از مسیر جنوبی را تجربه کردند. این دو کوه نورد بریتانیایی با تراورس جناح شمالی توانستند خود را به قله رسانده و از پس از ۱۸ روز به صعود تاریخی خود پایان دادند.

۶) و بلاخره آخرین انتخاب برای صعود کیاشار (Kyashar) به ارتفاع ۶،۷۷۰ متر در نپال متعلق به ژاپنی هاست. سه کوه نورد ژاپنی به نام های تتسویا آاوکی (Tatsuya Aoki)، یاسوهیرو هاناتانی (Yasuhiro Hanatani) و هیرویوشی مانوم (Hiroyoshi Manom) برای اولین صعود یال ۲،۲۰۰ متری جنوبی کیاشار که یکی از عالی ترین صعودهای تکنیکی آلپاین به شمار می رود در این لیست قرار گرفتند. این صعود که پاییز سال گذشته اتفاق افتاد، ۶ روز به طول انجامید و به این ترتیب دومین صعود این کوه رقم خورد. بخش کراکس گرده در روز پنجم یکی از نکات غیر قابل برگشت آن به شمار می رود. این سه کوه نورد با یک بیواک از گرده غربی فرود آمدند.

اما هیات داوری این دوره کلنگ طلایی، استفان ونبلز (Stephen Venables) پنجاه و هشت ساله از بریتانیا، گرلیند کالتنبرونر (Gerlinde Kaltenbrunner) چهل و یک ساله از اتریش، سیلوو کارو (Silvo Karo) پنجاه و دو ساله از اسلوونیا و کاتسوتاکا یوکویاما (Katsutaka “Jumbo” Yokoyama) سی یک ساله از ژاپن هستند.

 

منبع: http://www.planetmountain.com/english/News/shownews1.lasso?l=2&keyid=40696

http://altaysulduz.blogfa.com

کلنگ های طلایی 2013 به صاحبان خود رسیدند


کورت دیمبرگر برنده جایزه کلنگ طلایی والتر بوناتی

همانطور که قبلا نامزدهای کلنگ طلایی سال ۲۰۱۳ اعلام شده بودند دیروز پنجم آوریل بعد از بررسی های چند روزه، هیات داوری ۲۱مین دوره جایزه معتبر کلنگ طلایی رای خود را اعلام کرد.

در این دوره که در منطقه کورمایر (Courmayeur) و شامونیکس (Chamonix) در پای کوهستان مون بلان در فرانسه برگزار شد تعداد شش صعود نامزد دریافت جایزه کلنگ طلایی معرفی شده بودند که هیات داوری تصمیم گرفت به هر شش نامزد یک کلنگ طلایی اعطا کند. این نامزدها از کشورهای فرانسه، بریتانیا، روسیه، آمریکا و ژاپن بودند.

همچنین در ۲۱مین دوره مراسم کلنگ طلایی، پنجمین "جایزه موفقیت کلنگ طلایی تمام دوران" یا همان "جایزه کلنگ طلایی والتر بوناتی" به کورت دیمبرگر (Kurt Diemberger)، کوه نورد اتریشی رسید. کورت بعد از کوه نوردانی چون والتر بوناتی، رینهولد مسنر، داگ اسکات و رابرت پاراگوت، پنجمین کوه نوردی ست که به این افتخار دست پیدا می کند.

لازم به ذکر است که اعضای هیات داوری این دوره استفان ونبلز (Stephen Venables) پنجاه و هشت ساله از بریتانیا به عنوان رئیس هیات داوری و گرلیند کالتنبرونر (Gerlinde Kaltenbrunner) چهل و یک ساله از اتریش، سیلوو کارو (Silvo Karo) پنجاه و دو ساله از اسلوونیا و کاتسوتاکا یوکویاما (Katsutaka “Jumbo” Yokoyama) سی یک ساله از ژاپن بودند که طبق گزارش سایت Russian Climb سیلوو کارو و گرلیند کالتنبرونر در مراسم حضور نداشتند.

منابع: http://www.pioletsdor.com/
http://www.russianclimb.com/piolet2013.html

نگاهی به نامزدهای ۲۱مین دوره مراسم کلنگ طلایی در سال ۲۰۱۳http://altaysulduz.blogfa.com/post/457