فیزیولوژی ورزش

فیزیولوژی ورزش

قدرت عضلانی : بیشترین مقدار نیرویی است که یک عضله یا گروهی از عضلات می تواند تولید کند.

توان عضلانی : حاصلضرب قدرت در سرعت حرکت است، بنابراین دو نفر که قدرت یکسانی دارند، اگر یکی از آنها برای جابجا کردن بار مشابهی در یک مسافت برابر به زمان کمتری نسبت به دیگری نیاز داشته باشد، از توان بیشتری برخوردار است.           

استقامت عضلانی : توانایی عضلات برای حفظ انقباضهای عضلانی تکراری و یا یک انقباض ایستا می باشد.

* افزایش در اندازه عضله با افزایش قدرت و کاهش در اندازه عضله با از دست دادن قدرت همراه است.

* بسیاری تحت فشارهای روانی بالا، توانایی ارائه قدرت فرا بشری را دارند.

* قدرت عضلانی بسیاری از زنان بدون هیچگونه تغییر محسوسی در اندازه عضله، به میزان دو برابر افزایش می یابد.

* افزایش قدرت می تواند بدون تغییرات ساختاری عضله بدست آید، اما بدون سازگاری عصبی این کار ممکن نیست، فرا خوانی واحد حرکتی برای افزایش قدرت دارای اهمیت زیادی است.

* واحد حرکتی تنها زمانی فعال شده و تارهای عضلانی آن منقبض می شود که تکانه های تحریک کننده رسیده به آن بیش از تکانه های باز دارنده و فراتر از آستانه تحریک باشند.

مهار خودبخودی : برای جلوگیری از اعمال نیروی عضلانی بیش از حد تحمل استخوانها وبافتهای همبند و زمانی که تنش اعمال شده روی وترهای عضلانی و ساختمانهای بافت همبند داخلی بیش از آستانه تحمل اندامهای وتری گلژی باشد، نرونهای حرکتی آن عضله مهار می شوند. این واکنش را مهار خودبخودی گویند.

* تمرین می تواند تکانه های بازدارنده را به تدریج کاهش و یا با آن مقابله کند و به عضله این اجازه را بدهد تا به سطوح بالاتری از قدرت دست یابد.

* افزایش اولیه در قدرت، بیشتر ناشی از عوامل عصبی است، اما افزایش دراز مدت بعدی، تقریبا فقط در نتیجه هیپرتروفی است.

* اگرچه تستوسترن نقش کلیدی در هیپرتروفی بازی می کند، اما به تنهایی تعیین کننده میزان هیپرتروفی ناشی از تمرینات مقاومتی نیست.

* دو نوع هیپرتروفی وجود دارد : 1- هیپرتروفی موقت: افزایش حجم عضله در جریان یک وهله ورزش گفته می شود. ناشی از تجمع مایع در فضای میان بافتی سلولی عضله است. 2- هیپرتروفی تدریجی: افزایش اندازه عضله در نتیجه تمرینات مقاومتی دراز مدت گفته می شود که می تواند ناشی از 1- افزایش تعداد تارهای عضلانی یا هیپرپلازی 2- افزایش اندازه تارهای عضلانی موجود یا هیپرتروفی باشد .

هیپوتروفی تدریجی ناشی از تغییرات زیر است:

1- افزایش تارچه های عضلانی 2- افزایش فیلامانهای اکتین و میوزین 3- افزایش سارکوپلاسم 4- افزایش بافت همبند 5- ترکیبی از موارد بالا.

آتروفی: به مفهوم از دست دادن و یا کاهش اندازه بافت عضلانی است. در نتیجه استفاده نکردن از عضله و به دنبال آن از دست دادن پروتئین عضله رخ می دهد.

* کاهش قدرت نه تنها با آتروفی عضلانی ، بلکه با کاهش فعالیت عصبی- عضلانی عضله بی تحرک نیز در ارتباط است.

* در آتروفی تجزیه تارچه ها، از بین رفتن خط Z و آسیب میتوکندری ها در تارهای کند انقباض را شاهدیم. هنگام آتروفی سطح مقطع تار عضلانی و درصد تارهای کند انقباض کاهش می یابد.

* برای جلوگیری از ، ازدست دادن قدرت بدست آمده بوسیله تمرینات مقاومتی، باید برنامه هایی برای حفظ قدرت طرح ریزی شود.

کوفتگی عضلانی : 1- در جریان مراحل پایانی یک وهله تمرین و دوره برگشت بحال اولیه (کوفتگی حاد) 2- بین 12 تا 48 ساعت پس از یک وهله تمرین شدید (کوفتگی تاخیری)

کوفتگی حاد : دردی که در جریان تمرین یا بلافاصله پس از تمرین احساس می شود، ناشی از تجمع فرآورده های مانند H⁺، لاکتات و خیز بافتی (انتقال مایع به درون بافتها ) می باشد. درد دو کوفتگی معمولا چند دقیقه تا چند ساعت پس از تمرین بروز می کند.

کوفتگی عضلانی تاخیری : کوفتگی عضلانی که یک یا دو روز پس از تمرین شدید احساس می شود، آنرا کوفتگی عضلانی یا DOMS می نامند. اعمال برونگرا را عامل اصلی این نوع کوفتگی می دانند.

علل کوفتگی تاخیری  DOMS : 1- آسیبهای ساختمانی : حضور آنزیم های عضلانی در خون، پس از تمرین شدید، دلالت بر برخی آسیبهای ساختمانی در غشاء سلولهای عضلانی دارد. 2- واکنش التهابی : پس از فعالیتهایی که باعث بروز کوفتگی عضلانی می شوند، تعداد سلولهای سفید خون افزایش می یابد.

الگوی آرمستراگ برای سلسله رخدادهایی که موجب کوفتگی عضلانی تاخیری می شود : 1- آسیب ساختاری در نتیجه تنش بالا در سیستم انقباضی- کشانی عضله 2- نکروز(مرگ سلول) در نتیجه حضور کلسیم رها شده از محل آسیب 3- افزایش فعالیت ماکروفاژی(بیگانه خواری) 4- تجمع مواد محرک ( محتویات درون سلولی مانند هیستامین، کینین و بیرون سلول مانند K⁺)

پیشگیری از کوفتگی عضلانی : 1- کاهش بخش برونگرای اعمال عضلانی در جریان مراحل اولیه تمرین. 2- شروع تمرین با شدت پایین و افزایش تدریجی شدت آن. 3- شروع برنامه تمرین با یک جلسه تمرین خیلی شدید که در ابتدا موجب کوفتگی عضلانی شدید، اما در جلسات بعدی از میزان درد کاسته خواهد شد.

* تمرینات مقاومتی پویا شامل استفاده از وزنه های آزاد، مقاومتهای متغییر، انقباضهای ایزوکنتیک و پلیومتریک است.

* وزنه های آزاد، مقاومت در سراسر دامنه حرکت ثابت می ماند. دستگاههای مقاومت متغییر، مقاومت در ضعیفترین نقطه دامنه حرکتی کاهش و در قویترین نقطه دامنه حرکتی افزایش می یابد. در تمرین ایزوکنتیک، سرعت حرکت به وسیله دستگاه ثابت نگه داشته می شود و فرد می تواند عضلات خود را در تمامی نقاط دامنه حرکتی مفصل با قدرت بیشینه منقبض کند.

* زمانبندی به بخشهای گوناگون برنامه تمرینی مقاومتی گفته می شود که در جریان دوره زمانی مشخصی مانند یک سال اجرا می شود.

تمرینات پلیومتریک : به منظور پر کردن شکاف بین تمرینات سرعتی و قدرتی، تمرینات پلیومتریک از واکنشهای کششی برای تسهیل در فراخوانی واحدهای حرکتی بیشتر استفاده می کنند.

* تمرین با تکرار کم و مقاومت بالا، توسعه قدرت را افزایش می دهد در حالیکه تمرین با تکرار زیاد و مقاومت پایین برای افزایش استقامت عضلانی مناسب است.