برجسته ترین مسیر صعود نشده در منطقه پاتاگونیا

برجسته ترین مسیر صعود نشده در منطقه پاتاگونیا

مسیر Pillar del Sol Naciente

 این مسیر فوق العاده مهم که توسط چهار دیواره نوردان فرانسوی و یک دیواره نورد اسپانیایی صعود شده در Cerro Murallón در منطقه پاتاگونیا (Patagonia) واقع شده و Pillar del Sol Naciente نام گذاری شده است. ارتفاع این مسیر ۱۰۰۰ متر بوده و درجه سختی کلی آن 7b A1 WI6 M6 می باشد. این پنج دیواره نورد موفق شدند این مسیر را در تیغه جنوب شرقی Cerro Murallón برای اولین بار به نام خود به ثبت برسانند.

 رولاندو گریبوتتی در سایت خود این مسیر را "برجسته ترین مسیر زیبای صعود نشده در کل منطقه پاتاگونیا" نامیده است. او اضافه می کند که این مسیر با استفاده از چادر دیواره و در مدت ۹ روز و با جاسازی ۱۵ بولت بر روی دیواره صعود شده است. به گفته او این مسیر سخت در منطقه دورافتاده واقع شده است. این صعود خلاقانه نشانگر یک حرکت عظیم بوده و اگر در کل پاتاگونیا مسیری می بود که باید صعود می شد این مسیر در جایگاه اول قرار می گرفت.

 دیواره نوردانی که موفق به صعود این مسیر شده اند عبارت اند از:

Lise Billon، François Poncet، Jeremy Stagnetto و Jerome Sullivan از فرانسه و Pedro Diaz از اسپانیا.

منبع: http://www.planetmountain.com/english/News/shownews1.lasso?l=2&keyid=40383
http://www.pataclimb.com/

پی نوشت ۱: در خبر دیگری نیز در سایت planetmountain آمده بود که جیجی (لوئیجی) دال پوتسو (Gigi Dal Pozzo) دیواره نورد و کوه نورد ایتالیایی دوشنبه گذشته (۱۰ دسامبر ۲۰۱۲) پس از مدت ها مبارزه با بیماری خود درگذشت. او یکی از پیشگامان دیواره  نوردی و کوه نوردی در بللوونو (Belluno) واقع در شمال ایتالیا بود. او نقش اساسی در ایجاد تحول دیواره نوردی در دولومیت ها (Dolomites) داشت

گرفته شده از کلوپ کوهنوردان سولدوز

"دن آزمن" افسانه صخره نوردی

"دن آزمن" افسانه صخره نوردی

"دن اٌسمن یا با تلفظ انگلیسی تر آزمن" با نام کامل خود (Daniel Eugene Osman) متولد 11 فوریه 1963 نوادا و فوت به تاریخ 23 نوامبر 1998 یوسمیت کالیفرنیا ، یکی از ورزشکاران برتر آمریکایی- ژاپنی بود که با صعود های انفرادی بدون ابزارهای حمایتی در صخره نوردی و نیز با پرشهای آزاد با طناب خود شناخته شده می باشد. نام این ورزشکار گاها به شکل "دن عثمان" نیز در برخی سایت ها و وبلاگ ها  نگارش می شود که با توجه به تفاوت فرهنگی زیاد آن با نام واقعی او، صحیح نیست. او همچنین به زندگی به سبک قلندر مابانه و سنت شکنانه خود نیز مشهور بود. دن ستاره چندین ویدئوی صخره نوردی بود و برای این ورزش طرفداران و تماشاگران زیادی جمع کرد. او یک دختر داشت.

 

دن سابقه حضور در چندین فیلم ورزشی را نیز دارد که از جمله آنها میتوان به حضور موفق او در سریال ارباب سنگها کاری از اریک پرلمان (Eric Perlman ) اشاره کرد.

این صخره نورد فوق العاده آمریکایی به خاطر ریسک هایی که در صخره نوردی حرفه ای مرتکب می شد معروف بود و با وجود اینکه در 35 سالگی در اثر یک حادثه دلخراش پاره شدن طناب خود در یکی از پرش های آزاد خود جان سپرد،توانست به شهرت جهانی در صخره نوردی و پرش های آزاد با طناب برسد. شاید باورش برای خیلی ها سخت باشه ولی چیزی که دن آزمن رو با بقیه متفاوت میکنه سبک منحصر به فرد و بسیار جسورانه( شاید بتوان نامش را دیوانگی گذاشت ) او در صعود های بدون حمایت او از صخره های بسیار مرتفع و خطرناک می باشد.

شاید بیجا نباشد که او را یکی از دیوانه ترین صخره نوردانی می نامند که تا به حال وجود داشته. برخی ها او را تحسین می کردند و به او لقب مرد عنکبوتی را داده بودند و برخی او را دیوانه و بی مسئولیت می نامیدند. هر کس که ویدئوهای او را در YouTube مشاهده می کند غرق حیرت میشود. واقعا سخته باورش وقتی می بینی که بهترین صخره نوردان جهان با طناب حمایت چندین بار از صخره کنده میشوند و این مرد بدون حمایت دست به صعود های بالای صد متری می زند.

دن برای اولین بار کار خود را بر روی  the Cave Rock     
شروع کرد و سپس به دره  یوسمیت رفته و به گروهی
از طبیعت دوستان و صخره نوردان ملحق شد. او در آن
سالها هیچ پولی نداشت و هر چه بدست می آورد
خرج تجهیزات خود می کرد. او در دهه 80 به نوادا برگشت.
عمده شهرت او در دو ورزش خطرناک میباشد که شامل
صعودهای انفرادی آزاد بدون حمایت و پرش های کنترل شده
آزاد با طناب می باشد. دن در شروع کار خود با ابزارهای
بسیار ساده اقدام به پرشهای خود میکرد ولی بعدا جهت
پرشهای بلند خود اقدام به طراحی تجهیزات پیچیده
خود کرد. بالاترین رکود او در پرش آزاد 335 متر میباشد
که در اکتبر 1998 بدست آورد. از دیگر رکوردهای او در صخره
نوردی می توان به رکورد صعود آزاد  به صخره عمودی 120 متری
Lover´s Leap کالیفرنیا در 4 دقیقه و 20 ثانیه اشاره کرد که
در سال 1997 بدست آورد. صعود های دن عمدتا سرعتی بودند.

مشهورترین مسیر های صعود او عبارتند از:

• Earn Your Wings, 5.9, on Crepes Corner in Tahoe vicinity
• Funky Cold Medina 5.10a
• Buttons of Gold 5.9+
• Blood in My Chalk Bag 5.11 c/d

  دن در حین یکی از پرشهای آزاد خود از ارتفاع 305 متری از صخره ای به نام برج کج (Leaning Tower ) در پارک ملی یوسمیت که منجر به پاره شدن طنابش گشت جان باخت. در یکی از وبسایت هایی که درباره او مطلبی نوشته بودند این ضرب المثل آورده شده که می گوید " وقتی با شمشیر زندگی می کنی با شمشیر هم می میری " .

Leaning Tower در دره یوسمیت

گرفته شده از کلوپ کوهنوردان سولدوز

مسیر جدید در "شاخ اژدها"

مسیر جدید در "شاخ اژدها"

"شاخ های اژدها" واقع در مالزی 

حدود دو ماه پیش در ماه آوریل امسال پنج دیواره نورد با ملیت های متفاوت به نام های استفانی بودت (Stephanie Bodet) از فرانسه، یانگ لیو (Yong Liu) از چین، آرناد پتی (Arnaud Petit) از فرانسه، دیوید کاشلیکووسکی (David Kaszlikowski) از لهستان و تام خیرودین هاجا (Tam Khairudin Haja) موفق شدند اولین صعود بر روی مسیر Damai Sentosa را با درجه سختی 6c+, 6b+ oblig به طول ۲۸۰ متر در منطقه ای معروف به "شاخ اژدها" به نام خود ثبت کنند.

شاخ اژدها یا بهتره بگیم شاخ های اژدها (Dragon's Horns) متشکل از دو برج بوده و در جزیره تیومان در مالزی واقع شده است. مسیر جدیدی که در این منطقه گشایش شده Damai Sentosa نام گذاری شده و بر روی رخ جنوب غربی برج جنوبی واقع شده است.

کاشلیکووسکی و خیرودین در قله

 این تیم قدرتمند ابتدا با باز کردن مسیری جدید از درون جنگل های متراکم، خود را به پای برج جنوبی رساندند و سپس با انتخاب یک مسیر ۲۸۰ متری که در نزدیکی مسیر باتو ناگا (Batu Naga) قرار داشت به هدف خود نزدیک شدند. آنها با گذر از مسیرهایی با ترکیبی از تخته سنگ های لیز و دیواره های عمودی با درجه سختی 6c+ بعلاوه یک کارگاه با درجه سختی 8a توانستند مسیر خود را تاپ کنند. مسیر Damai Sentosa به معنی "به نام صلح" بوده و در یک شرایط جوی نامساعد و ناپایدار گشایش یافته است. طوفان های استوایی چندین بار باعث بازگشت و عقب نشینی این تیم از روی دیواره شد و بلاخره کاشلیکووسکی و خیرودین در ۴ می موفق شدند به قله برسند. لازم به ذکر است مسیر باتو ناگا نیز در سال ۲۰۱۱ توسط دو دیواره نورد به نام های سیدار رایت و لوکو ریورا (Cedar Wright, Lucho Rivera) گشایش یافته است.

 اما دیوید کاشلیکووسکی دیواره نورد لهستانی قبلا دو مسیر دیگر به نام های Polish Princess در سال ۲۰۱۱ و Sam  Sam در سال ۲۰۱۰ را بر روی شاخ اژدها گشایش کرده بود. دیوید می گوید که جزیره تیومان در حال تبدیل شدن به یک منطقه دیواره نوردی دائمی ست. او می گوید این منطقه نه تنها دیواره های بلند گرانتی را به سنگ نوردان ارائه می کند بلکه شاید تنها مکانی در دنیا باشد که همزمان جزایر مرجانی زیبا و دیواره های ۳۰۰ متری گرانیتی را به دیواره نوردان عرضه می کند. اینجا منطقه ای ست با جنگل های خشن که ارزش گذر از آن را داره، "دنیای گمشده" با گیاهان بومی و حیوانات سمی است.

مسیرهای گشایش شده بر روی برج جنوبی عبارت اند از:

• Beckwith – Traver
• Batu Naga
• Damai Sentosa 
• Waking Dream
• Muka
• Polish Princess
• Sam Sam

تنها مسیر گشایش شده بر روی برج شمالی نیز عبارت است از:

• Tanoshi Buttress

منبع: http://www.planetmountain.com/english/News/shownews1.lasso?l=2&keyid=40983#

گرفته شده از کلوپ کوهنوردان سولدوز

صعودهای دشوار و فنی در پرو

صعودهای دشوار و فنی در پرو

کوه نوردان ژاپنی، نودا سمت راست و یامانوی سمت چپ تصویر

کوه نورد افسانه ای ژاپنی یاسوشی یامانوی (Yasushi Yamanoi) به همراه همنورد خود ماسارو نودا (Masaru Noda) دو مسیر فنی و سخت رو در کوردیلرا هایهاش (Cordillera Huayhuash) واقع در پرو صعود کردند که یکی از این صعودها برای اولین بار و دیگری دومین صعود به شمار می رفت.

این دو همنورد با همهوایی در منطقه کوردیلرا بلانکا (Cordillera Blanca) و با صعود از جبهه جنوب غربی پیرامید گارسیلاسو (Piramide de Garcilaso) به ارتفاع ۵،۸۸۵ متر سریع با اتوبوس های محلی خود را به روستای کاجاتامبو (Cajatambo) در انتهای غربی Huayhuash رساندند و از آنجا و در جهت شرقی بالا رفته تا به جبهه صعود نشده جنوب شرقی پوسکانتورپا استه (Puscanturpa Este) به ارتفاع ۵،۴۱۰ متر برسند.

مجموعه پوسکانتورپا از لحاظ ساختاری با دیگر قلل Huayhuash متفاوت هستند و از دیواره های عمودی آتشفشانی که به موازات هم قرار گرفته اند تشکیل شده اند و lithic tuff نامیده می شوند.

یامانوی این مسیر سنگی را به مدت سه سال از دیواره پایینی تا شیب های برفی و ترکیبی بالا دست مورد بررسی قرار داده است. این دو کوه نورد ژاپنی ابتدا با صعود ۸۰۰ متری با یک بیواک در روز اول به کار خود پایان دادند و در روز دوم با صعود تا نیمه های قبل از ظهر به قله رسیده اند. آنها در مسیر صعود خود در دیواره پایینی با عبور از یک شکاف در دیواره عمودی به برف های پودری و سنگ های ریزشی در قسمت های بالای مسیر خود صعود سختی رو تجربه کردند.

قسمت های بالایی مسیر Qiumplirgun Swerminganta در جبهه جنوب شرقی پوسکانتورپا

این مسیر با درجه سختی ED3, UIAA VII, M5+ and A1 به نام Qiumplirgun Swerminganta نام گذاری شد. این صعود چهارمین صعود در منطقه پوسکانتورپا به شمار می رفت که برای اولین بار توسط سه عضو اکسپدیشن بریتانیایی جان نیکسون در سال ۱۹۸۶ از مسیر ۴۵۰ متری گرده شمال غربی صعود شده بود. دو عضو دیگر این اکسپدیشن بر روی جبهه پر ابهت شرقی تلاش کردند که در مواجه با صخره های بسیار ریزشی و بیواک احتمالی بر روی دیوراه مجبور به بازگشت شده بودند. لازم به ذکر است که این گرده قبل از صعود بریتانیایی ها توسط آلمانی ها مورد تلاش واقع شده بود.

بعد از صعود ۱۹۸۶ احتمالا این کوه به مدت بیست سال هیچ صعودی به خود ندیده بود تا اینکه در سال ۲۰۰۷ تیم قدرتمند اسلوونیایی متشکل از دو کوه نورد به نام های پاول کوژک و گرگا کرسل جبهه چالش برانگیز شرقی را انتخاب کرده و با یک مسیر متشکل از شکاف های تمیز و مسیر اصطکاکی عالی اما با بخشهایی متشکل از بلوک های بزرگ سنگی ریزشی مواجه شدند.

آنها ده طول طناب با درجه سختی VII+ and 70° تا قله را صعود کردند و مسیر ۶۰۰ متری خود را Stonehenge نامگذاری کردند.

در سال ۲۰۱۲ پنج کوه نورد هلندی یک طول طناب از مسیر Stonehenge را صعود کرده و سپس به سمت بالا در جبهه صعود نشده شمالی تراورس کرده و به قله رسیدند. آنها مسیر ۶۰۰ متری (TD, VI+) خود را Poco Loco نامگذاری کردند.

اما دو کوه نورد ژاپنی بعد از صعود خود در جبهه صعود نشده جنوب شرقی پوسکانتورپا  به سمت مسیر ۷۰۰ متری جبهه جنوب شرقی تراپیسیو (Trapecio) به ارتفاع ۵،۶۶۳ متری حرکت کردند که دارای سه دهلیز می باشد که دهلیزهای سمت چپ و مرکزی قبلا صعود شده بودند و دهلیز سمت راست دست نخورده باقی مانده بود.

مسیر ۷۰۰ متری جبهه جنوب شرقی تراپیسیو (Trapecio)

تیم دو نفره ژاپنی این دهلیز را در یک تلاش ۱۴ ساعته صعود کرده و از جبهه راحتتره شمالی با یک بیواک فرود آمدند. این مسیر با اینکه در قسمت های پایینی شیب ۵۰ الی ۷۰ درجه داشت، اما در قسمت های بالایی به کراکس شیب دار یخی با سنگ های ریزشی برخورد کردند. آنها مسیر ۷۰۰ متری خود را Magic Bell نامگذاری کردند. درجه سختی این مسیر ED3, AI6 and M5 می باشد.

با این حال دو کوه نورد ژاپنی از صعود دو کوه نورد اسپانیایی در سال ۲۰۰۶ از این مسیر بی خبر بودند. در سال ۲۰۰۶ خوزه مانوئل فرناندز و میگوئل آنجل پیتا این مسیر را تا شیب های برفی قله پیش رفتند اما به دلایلی بدون اینکه قله را لمس کنند تصمیم به بازگشت گرفتند که در چهارمین طول فرود خود یک ستون برفی فرو ریخت و فرناندز را نیز همراه با طناب با خود برد. فرناندز در این حادثه کشته شد. پیتا بدون راه بازگشت ۱۲ ساعت را بر روی یک تکه یخ نشست و سپس مسیر خودشان را تا قله بدون طناب صعود کرد و از گرده شمال غربی فرود آمد. بدین ترتیب صعود ژاپنی ها در این مسیر دومین صعود به شمار می رود.

مسیری که در اصل اسپانیایی ها برای اولین بار صعود کرده بودند Los Viejos Roqueros Nunca Mueren نامگذاری شده است و به این معنا ست: "سنگ نوردان قدیمی هرگز نمی میرند".

هر دو صعود ژاپنی ها از این لحاظ بسیار تاثیر گذار می باشند که در سال ۲۰۰۲  یاسوشی یامانوی در یک صعود و فرود شاخص آلپاین از مسیر اسلوونیایی ها در جبهه شمالی گیاچونگ کانک (Gyachung Kang) واقع در تبت به ارتفاع ۷،۹۵۲ متر پنج انگشت از انگشتان هر دو دست خود و تمام انگشتان پای راست خود را به خاطر شرایط بد آب و هوایی از دست داده بود.

منبع : https://www.thebmc.co.uk/hard-technical-ascents-in-the-cordillera-huayhuash?s=4

برگرفته شده ازکلوپ کوهنوردان سولدوز

صعود به دیواره 1200 متری قیزیل آسکر از مسیر نو

صعود به دیواره 1200 متری قیزیل آسکر از مسیر نو

سایز بزرگتر و تصاویر بیشتر

یک تیم بلژیکی - فرانسوی متشکل از چهار کوه نورد به نام های نیکولاس فاورس (Nicolas Favresse)، شون ویلانووا (Sean Villanueva)، استفان هنسنس (Stephane Hanssens) و اورارد وندنبام (Evrard Wendenbaum) موفق شدند ماه گذشته از یک مسیر جدید به دیواره ۱،۲۰۰ متری قیزیل آسکر در مرز بین چین و قرقیزستان صعود کنند.

این تیم چهار نفره که اوایل سپتامبر به بیس کمپ رسیده بودند روز اول بسیار بدی داشتند.. شون اسهال بدی داشت، نیکو گرما زده شده بود و بالا می آورد، استفان سردرد بدی داشت و اورارد پشتش درد می کرد. اما خوشبختانه این اکسپدیشن که نامش رو China Jam گذاشته بودند برای این چهار همنورد خیلی بهتر از آنچه شروع شده بود پیشرفت و نهایتا ساعت ۱۰ شب ۲۲ سپتامبر به قله ۵،۸۴۲ متری این کوه رسیدند. صعود این تیم از یک مسیر نو در جبهه جنوبی بود که بعضی وقت ها در بخش هایی از مسیر چند کارگاه مشترک با مسیر روس ها (سال ۲۰۰۷) داشت.

نیمه شب در قله

در حال حاضر جزئیات زیادی از این صعود در دسترس نیست اما می توان به سرمای شدید منفی ۱۵ درجه، بیش از ۱۵ روز سخت بر روی دیواره، ۱،۲۰۰ متر صعود، طول طناب های زیبایی با درجه سختی بین 6a تا 7b، طناب های ثابت، سه کمپ با چادر دیواره، بیماری، طوفان و کولاک و مسیرهای پیچیده ترکیبی اشاره کرد. بدون شک این صعود سردترین و مرتفع ترین ماجراجویی این چهار کوه نورد تا به حال به شمار میاد.

نیکولاس فاورس در گزارش خود به سایت Planetmountain می نویسد: " این اکسپدیشن به خاطر شرایط سخت آب و هوایی نسبتا سخت بود. این دیواره سردتر از تمام دیواره هایی بود که تا به حال رفته بودم. دمای هوا در سایه و در طول روز حتی وقتی که آفتاب می تابید منفی ۵ درجه بود و شب ها از منفی ۱۵ هم پایینتر می رفت و روزها کوتاه بودند. از لحاظ فنی زیاد سخت نبود و دیواره زیبایی بود. سخت ترین مسیر یک طول طناب با سختی 7b بود. انتهای مسیر هم به طول ۳۰۰ الی ۴۰۰ متر تماما صعود ترکیبی بوده و فکر میکنم بعضی از طول طناب هایی که صعود کردیم M7 تا  M8 بودند."

منبع: http://www.planetmountain.com/english/News/shownews1.lasso?l=2&keyid=41277#

گرفته شده از کلوپ کوهنوردان سولدوز